Donderdag 12 oktober 2023:We hebben goed geslapen vannacht, geen blaffende honden gehoord, terwijl er veel verwilderde honden rondlopen. Wel begon de moskee om 6.00 uur met de wekdienst en stuurde het hele ochtendgebed luidkeels de wereld in. Onze biologische klok weet nog niet dat het hier een uur vroeger is dan in Europa, dus we waren al vroeg wakker. Na het ontbijt zijn we nog even naar de Carrefour in Tetouan gereden, we zochten een pin automaat, maar die vonden we niet. De alcoholkelder ging pas om 18.00 open, dus ook geen bier of wijn. In Martil bewaterde de gemeente alle groenstroken bij de uitvalswegen; meest vrouwen in traditionele kleding met een tuinslangvoorzagen het gras van een plas water. Toen we Tetouan uitreden zagen we langs de rivier een aantal ooievaars, er waren ook veel koereigers. We hebben onze weg vervolgd over de N16, de weg die langs de middellandse zeekust loopt. Een zeer bochtige bergweg, met prachtig mooie vergezichten, een mooie natuur. Een paar vissershaventjes, hier en daar een dorpje. Meteen na Tetouan is de kust nog best toeristisch met appartementen en wat hotels. Al snel is ook armoede zichtbaar, hier en daar zelfs plaggenhutten waarin mensen wonen. Op veel plaatsen langs de kust staan overheidsgebouwtjes. Kustbewaking, er staat altijd een communicatietoren bij. In de rivierdelta’s, veel groene velden en landbouw. Vooral veel vrouwen aan het werk op het land. Ergens liet een meisje een koe uit aan een touw en overal leven de kippen in vrijheid. De vrouwen meestal nogal traditioneel gekleed, vaak wel erg kleurige kleding en een strohoed tegen de zon. In een van de dorpen was markt, een hele drukte met taxi’s en busjes en veel mensen op straat. Op zeker moment lagen na een bocht wat kratten op de grond, verloren door een bestel autootje. We zijn stil gaan staan, zodat er niemand op de kratten zou rijden en de eigenaar zijn kratten kon oprapen. Hij bedankte ons voor de blokkering van het wegdeel.

In El Jebha dan onze eerste Marokkaanse lunch van dit jaar. Op een klein terras aan het water, Een omelet (leek een mislukt spiegelei) met koffie en brood en een flesje water. Na het maal waren we 5 euro armer. Daarna onze reis voortgezet naar Cala Iris, een van de weinige campings aan deze kust. Overal lijken de cactussen een schimmelziekte te hebben, de meeste cactusplanten zijn duidelijk dood. Zou in heel noord-Marokko het gevalzijn. Hele velden met aangeplante cactussen worden vernietigd. De cactusvijgen die men nog te koop aanbiedt kunnen niet gegeten worden. Langs de weg veel zelf in elkaar geknutselde stalletjes waar men iets nootachtigs te koop aanbiedt. Soms bieden ze toch cactusvijgen te koop aan. Duidelijk veel armoede en overal veel vuilnis in de sloten en langs de weg. Als de plastic flessen statiegeld opleverden kon je een aardig inkomen bij elkaar rapen. De laatste kilometer tot de camping is een ware uitdaging; ongeasfalteerd, erg hobbelig en stijl omhoog. Eenmaal aangeland op de camping bleek die goed bezet, we mochten gelukkig op een leuke plek gaan staan, de reguliere plekken waren allen bezet, We hebben een geweldig uitzicht over de zee en op het vissershaventje. De camping is maar klein, tegen de avond waren 9 plekken bezet, nog een plek over voor noodgevallen.

Vrijdag 13 oktober 2023:Hoewel het best warm was vannacht hebben we goed geslapen, ook hier geen blaffende honden of kraaiende haan. Wel om 6 uur in de verte de oproep voor het ochtendgebed. De dag begon bewolkt, maar al snel kwam de zon. De camping heeft geen wasmachine. Alles sober, dus alleen warm water in de dames en herendouche, 2 douches in totaal. Een handwas gedaan met koud water, een wasdraad is er wel en er waait altijd wel wat wind. De campingbeheerder zei dat er 3 km verder een mooi uitkijkpunt over zee is. Wij zijn dus 3 km over een keienpad naar de heuvel geklommen. Het uitzicht was niet zo bijzonder en het was erg warm. We hebben na de lunch dan ook niet meer bewogen. De camping ligt ver van de bewoonde wereld en heeft geen restaurant, dus het is belangrijk eten bij te hebben. Vanmorgen kon ik wel brood krijgen dat ik gisteravond had besteld. Het brood was nog warm. Er waren vanmiddag weer diverse lege plekken, vanavond kwamen er toch nog 2 Franse campers. Er staat ook een Spaans camperbusje. De Spanjaarden(2 mannen) gaan elke dag enkele kilometers verder duiken. Ze vangen dan een bepaalde zeevis die e dan weer verkopen en op die manier betalen ze hun duiksport. De betreffende vis weegt soms wel 7 kilo en levert 15 euro de kilo op. Daarna wordt diezelfde vis weer aan restaurants verkocht, soms voor 40 euro per kilo. Een van de mannen liet een onderwaterfilmpje zien met zo een vis.

Om 18.00 voeren meer dan 10 vissersbootjes uit. Voor 20.00 waren de meesten weer terug in het haventje.