Vrijdag 3 november 2023:Gisteravond gaan eten in een heel klein restaurantje in de stad, niks bijzonders, maar het smaakte wel. Vanmorgen zijn we vertrokken naar Tafraoute, eerst de R109. Geen verkeer, een enkel dorpje en een kudde dromedarissen. Een ruig berglandschap en een droge rivierbedding. We zagen Tenten van Nomaden en daarbij een enorme kudde geiten. Er stonden langs de weg 3 ezeltjes geparkeerd, pootjes bij elkaar gebonden zodat ze niet verdwenen zijn als hun baas terugkomt. Een ezel was de touwtjes al kwijt, ezeltje 2 had veel ruimte tussen de pootjes, ezeltje 3 had de pootjes dicht bij elkaar. Dat belette het stel niet om aan de wandel te gaan en de weg over te steken. Maar ezeltje 3 miste snelheid en sprong toen maar naar de overkant want hij zag niks in rijdend verkeer. Na ong. 60 km rijden we door een dal waar het heel hard waait. Na enkele kilometers is de storm voorbij.

Bij Talbourte staat een bord dat verwijst naar Tafraoute, de weg heeft geen nummer. We volgen die weg, een smalle weg, erg bochtig omdat we hoog de kale bergen inrijden. De weg doorkruist meerdere droge rivierbeddingen, er moet een keer water hebben gestroomd want meermaals is heel het asfalt weg. Soms zijn er ook zijkanten van de weg weggespeld of afgebrokkeld, zo’n gat wordt dan gemarkeerd met een paar keien. Een keer was er maar net genoeg ruimte om tussen de kloven door te rijden. Eenmaal over het hoogste punt, werd de weg ook beter. Hier en daar komt er een tegenligger, soms vliegen er wat vogeltjes en ergens bij wat droge struiken hollen een paar gestreepte grondeekhoorntjes weg. 160 km in vier uur, maar dan arriveren we toch in Tafraoute. De gekozen camping is een grote stoffige zandbak. Er is maar 1 andere camper en op een aanpalend terrein staat een Duitse reisgroep. De man die zaakjes regelt op de camping wijst ons een plek, wil ook nog vertellen aan welke kant de deur moet zitten en dat we dicht op een muur moeten gaan staan om andere campers ruimte te geven. Welke campers dan? Nou….die tegen de avond allemaal komen. Flauwekul, alle campings hebben plek zat want buiten wat reisgroepen zijn er nauwelijks kampeertoeristen, dus we hebben ons ruim geïnstalleerd. Al bijna gelijk toen we op een plek stonden verscheen de garagehouder om zichzelf te promoten, even later kwam de schilder, die wilde graag iets moois schilderen op de camper. Ik heb hem het 10 jaar geleden geschilderde woestijntafereel laten zien, daar werd ie stil van, vooral dat het schilderwerk er na 10 jaar nog steeds heel mooi uitzag. Hij wenste ons een prettig verblijf en ging verder. Toen kwam de kapper, daar hebben we een afspraak mee gemaakt voor morgen. Ons haar kan wel een knipbeurt gebruiken. Daarna zijn we even naar het dorp gefietst, veel winkeltjes zijn vandaag gesloten omdat het vrijdag is. We zijn nog even naar “de hoed van Napoleon” gaan kijken, een bijzonder gevormde rotspartij net buiten het dorp.

Zaterdag 4 november 2023:Het was vannachtgoed afgekoeld, maar toen de zon over de bergen kwam liep de temperatuur snel op. Om 10.00 stond Mustapha de kapper bij onze deur voor de afgesproken haarknipbeurt. Hij nam er de tijd voor en ruim een uur later waren we beiden voorzien van een ultra kort kapsel. Mustapha had heel de zomer bomen gesnoeid want in de zomer wil niemand geknipt worden en zijn er geen toeristen ivm de hoge dagtemperaturen. Nu maakte hij zich zorgen voor de winter, hij was bang dat de Fransen niet gaan komen door de recente aardbeving en hij moet toch vier kindereneten geven, die kinderen blijven eten zei hij.

Daarna zijn we via een verlaten gratis camperplaats (keteldal) naar het dorp gefietst. In een van de schoenenwinkeltjes een paar mooie slippers gekocht. Vandaag wat meer drukte in het centrum, overal theedrinkende mannen. De vrouwen doen boodschappen. Er loopt op dit moment een bedelende jongen door het dorp, hij ziet er wat verwaarloosd uit, heeft een erg slecht gebit, maar ziet er wel lief uit. Het schijnt een hele lieve jongen te zijn met geestelijke problemen, zoon van hele arme mensen. Soms gaat het goed en zorgt ie wat beter voor zichzelf, maar in slechte tijden bedelt hij en verwaarloost zichzelf en eet niet. Hij is dan blij met alles wat je hem geeft, ook een klein stukje brood maakt hem al blij.

Doordat bijna overal alles contant betaald moet worden, was het weer tijd om een bedrag te pinnen. Daarna groenten om een salade te maken gekocht en terug naar de camper. Eigenlijk is het windstil, maar af en toen komt er een windvlaag en vliegt al dat losse zand alle kanten uit.

Vanavond zijn we gaan eten in een klein huiskamer restaurant, ondanks het rustige seizoen en een ietwat verborgen locatie waren er toch 13 gasten. Voor het eerst in jaren hebben we Tajine gegeten en die was heerlijk: nagenoeg vetloos draadjesvlees met amandelen en pruimen.

Zondag 5 november 2023:Vanuit Tafraoute over de R104 richting Tiznit, een hele mooie route door berglandschap en hoewel er weinig groeit wisselt het beeld wel, mede door andere steenstructuren en kleuren. Die verschillen komen niet zo goed tot uiting op een foto, maar als je er rijdt is het er toch erg mooi.

Na Tafraoute is er aan de weg gewerkt, blijkbaar een rioolleiding in de grond gestopt met putten in de weg, en daar begon de ellende mee. De putdeksels liggen veel hoger dan de piste die de weg nu is. Er is maar weinig asfalt meer over. Een heel lastige 8 km om te rijden, daarna werd de weg weer goed. Er zijn opvallend veel grote begraafplaatsen in de dorpen, veel hebben alleen een paar puntleitjes om een graf te markeren, soms is een graf herkenbaar aan de witte muurtjes als afbakening. We vragen ons af of de grote begraafplaatsen een gevolg zijn van veel coronaslachtoffers. Ergens in een dorpje ligt een grote begraafplaats naast een schooltje, of die combinatie nou zo’n goede keuze is? In Tiznit was het erg rustig en na de lunch zijn we verder gereden naar Legzira. Onderweg veel velden met bijenkorven, meestal met bewaking in een tentje.

Onderweg veel zwarte verschrompelde resten van cactussen, alle cactussen ook hier dood, soms hele velden met dode cactussen.

In Legzira wilden we gaan kijken naar een boog in een rots die tot in de zee rijkt. Oorspronkelijk waren er twee bogen, maar eentje is enkele jaren geleden ingestort.

Legzira ligt aan een rotskust en je kunt alleen het strand bereiken via trappen. Op dat strand liggen dan weer veel restaurantjes. Het was er niet druk, maar de restaurantjes hadden wel klanten, vooral Marokkanen. Vanaf onze parkeerplek moesten we nog een eind over het strand lopen om de boog te bereiken. Gelukkig was het eb, bij vloed is het veel lastiger zo niet onmogelijk.

De boog is inderdaad een heel mooi natuurfenomeen, ook met de rotsen eromheen en dan zoals vandaag heel hoge golven met schuimkoppen.

Na de wandeling naar de rotsboog zijn we naar een camping 8 km verder in Mirleft gereden voor de nacht. Een heel mooi aangelegde grote camping, zonder schaduw. De aanplant die er is, is nog klein. De camping ligt wel boven op een rots aan zee, we hebben een heel mooi uitzicht op de woeste golven van vandaag. De zee maakt ook veel geluid.

Vanavond Bubbles gewassen met een gieter warm water, we hebben nu weer een hondje i.p.v een zandbal op pootjes.